به گزارش مرکز خبر حوزه، حجت‌الاسلام والمسلمین‌ ابوالقاسم علیدوست با اشاره به ارتباط فقه با مصلحت و سامان‌دهی اجتهادی به ارایه نظریه خود تحت عنوان استصلاح در فقه امامیه پرداخت اظهار داشت: مصلحت که شامل دفع و رفع مفسده نیز می‌شود، مبنای احکام شرعی است و از این مصلحت به مصلحت مبنا تعبیر می‌شود.

عضو هیأت علمی پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی، به تعریف مصلحت در لغت، عرف و نصوص دینی پرداخت و گفت: مصلحت در لغت به ضد و نقیض و مخالفت مفسده و فساد معنا شده است.

وی افزود: مصلحت در دانش فقه و علوم پیرامون آن از قبیل فقه و اصول فقه و.. اصطلاح و معنای خاصی ندارد بلکه به معنای لغوی و عرفی به کار رفته است و بالطبع مراد از آن همان منفعت خیر و ضد فساد است.

حجت‌الاسلام والمسلمین  علیدوست بیان داشت: با این که مصلحت مبنای احکام شرعی است لکن هر حکم شرعی دلیل بر وجود مصلحت یا مفسده در متعلق نیست،گاه مصلحت در جعل حکم شرعی و امتثال مکلفان است.

عضو هیأت علمی پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی تصریح کرد: اعتماد به نقش مصلحت در احکام شرعی باعث می‌گردد تا فقیه در اجتهاد خویش برای مصلحت به دو کارایی اساسی استقلالی و ابزاری معتقد شود.

وی ادامه داد: فقیهان شیعه هر چند بر کارایی استقلالی مصلحت در استنباط حکم، توجه به اجر و تزاحم احکام و کارایی آن را نپذیرفته‌اند، لکن کارایی استقلالی مصلحت در اجرای احکام و مصالح را پذیرفته و بر صحت آن پافشاری می‌کنند.

داوران و ناقدان این کرسی نظریه‌پردازی حجج‌اسلام والمسلمین محمدجواد فاضل لنکرانی، هاشم نیازی، محمد قائنی، احمد ظهیری، احمد مبلغی، محسن اراکی و علی‌اکبر رشاد بودند.

ضمناً علاقه‌مندان می‌توانند جهت ارتباط با هیأت و آگاهی از اخبار و نتایج کرسی‌ها به پایگاه اطلاع‌رسانی هیأت به نشانی www.korsi.ir   مراجعه نمایند.

انتهای پیام